ମାଧବୀପଟେଲ।
ମୁଁ ଦୁଇହଜାର ସାତରେ ଆମେରିକା ର ସାନ୍ଫ୍ରାନସିସ୍କୋ ସହରକୁ ଯାଇଥିଲି।ମୋ ଝିଅ ଯୋଇଁ ସେଠି ରହୁଥିଲେ ସେତେବେଳେ।ଝିଅର ପିଲା ହେବାର ଥିଲା।ତେଣୁ ପିଲାର ଯତ୍ନ ପାାଇଁ ମତେ ଡାକିଥିଲା। ମୋର ଟିକେଟ ଆଗତୁରା କରିଦେଇଥିଲା
ଛଅମାସ ରହିବି ବୋଲି।ସେଠିକି ଗଲାପରେ ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ମାସେ ଖଣ୍ଡେ ଭଲ ଲାଗିଲା।ନୂଆ ଜାଗା ବିଷୟରେ ଜାଣିବାର ଇଛା ଥିଲା।ଉଡାଜାହାଜ ବସିବାର ସଉକ ଥିଲା।ସେ ବି ପୂରା ହେଇଗଲା।ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ସ୍ବଚ୍ଛ ସମୃଦ୍ଧିର ଦେଶ ଆମେରିକା ତଥାପି ମୋ ମନକୁ ବେଶିଦିନ ତା ଜାଦୁରେ ବାନ୍ଧି ରଖି ପାରିଲାନି।ମୋତେ ମୋ ଦେଶ ତାର ଖାଦ୍ୟ ପାନୀୟର ସ୍ବାଦ ମନେ ପଡିଲା।ମୋ ଗାଁ ମାଟିର ଫଳ ଫୁଲ ନଈନାଳ ସେ ସରଳ ମଣିଷ ମାନେ ମତେ ତାଙ୍କ ପାଖକୁ ଡାକିବାକୁ ଲାଗିଲେ।ମୋ ସହରର ଚାଟ୍ ଗୁପ୍ଚୁପ୍ ଝା
ଲମୁଢି ବାହା ଭୋଜି ଦୁର୍ଘାପୂଜା ରଥଯାତ୍ରା ସବୁପର୍ବ
ମନେ ପଡିଲା।ସେଠିକାର ସାଗ ସବ୍ଜିରେ ସ୍ବାଦ ନଥିଲା।ନିଜର ରୁଚିକର ଲାଗୁନଥିଲା।ବାସମତୀ ଚାଉଳର ଭାତ ଖାଇ ଖାଇ ଚିଟା ଲାଗୁଥାଏ।ଲାଗୁଥାଏ ବାସି ଖଟ ପଖାଳ ମୁଠେ ମିଳନ୍ତାକି?ହେଲେ ସେଠି ପଖାଳ କଲେ ଖଟା ହେଉନଥିଲା।ତେଣୁ ଟେଷ୍ଟ ଲାଗୁନଥିଲା।ମୁଁ ଗଲାପରେ ନାତିର ଜନ୍ମହେଲା।ତାପରେ ଟିକେ ତାର ଦେଖା ଶୁଣାରେ କିଛିଦିନ କଟିଗଲା।ତଥାପି ଘରକଥା ମନେ ପଡୁଥାଏ।ମୋର ବିରସ ମନ ଲକ୍ଷ୍ୟକରି ଯୋଇଁପ୍ରତିଶନିବାର ମାର୍କେଟ ଗଲାବେଳେ ଲାଇବ୍ରେରିରୁ ମୋପାଇଁ ପାଞ୍ଚଖଣ୍ଡ ଓଡିଆ ବହି ଆଣିଦିଏ।ସାତଦିନପାଇଁ ଆଣିଥାଏ ହେଲେ ମୁଁ ତାକୁ ତିନି ଚାରି ଦିନରେ ପଢି ସାରିଦିଏ।ଏମିତି ଭାବରେ ସେ ଲାଇବ୍ରେରିରେ ଯାହା ଓଡିଆ ଓ ହିନ୍ଦିବହି ଥିଲା ପଢି ସରିଦେଲି।ରୋଷେଇ ବହିତକ ବି ଆ୍ଣି ପଢିଦେଲି ।ତାପରେ ଯୋଇଁ ମହା ଭାରତ ଓ ରାମାୟଣର କେସେଟ ଆଣିଦେଲା।ତାହା ଟିଭିରେ ଦେଖି ସାରିଦେଲି।ମଝିମଝିରେ ଅନେକ ଯାଗା ବି ବୁଲିବାକୁ ଯାଉଥିଲୁ।କିଛିଦିନପାଇଁ ମନ ଖୁସିହେଇଯାଏ ବୁଲିଲା ବେଳେ ପୁଣି ଘରକୁ ଫେରିଲେ ସେଇ ଅବସ୍ଥା।ଉଡାଜାହାଜ ଗୁଡାକ ଘର ଉପର ଦେଇ ଗଲାବେଳେ ମନରେ ଆସେ କାଶ୍ ମୋର ବି ଡେଣା ଥାଆନ୍ତା ତାହେଲେ ଏ ଉଡାଜାହାଜ ପରି ପ୍ରଶାନ୍ତମହାସାଗର ଡେଇଁ ମୋ ଭାରତକୁ ଚାଲି ଯାଆନ୍ତି।ଯୋଉଠି ବୁଲିବାରେ କିଛି କଟକଣା ନାହିଁ।ଏଠି ତ ସବୁଠି ଖାଲି ଆଇନ କାନୁନ।ଗାଡି ବାହାରେ ଏଠିସେଠି ଥୋଇ ପାରିବନି ନ ହେଲେ ଟାଓ କରି ନେଇଯିବ।ଫାଇନ ଦେବାକୁ ପଡିବ। ପିଲାକୁ କୋଳରେ ଧର ପାରିବନି।ଥୁକ ଲାଗିଲେ କାଶହେଲେ ଥୁକି ପାରିବନି।କିଛି ଖାଇଲେ ତାର ଚୋପା ବା ମଞ୍ଜିକୁ ହାତରେ ଧରି ଡଷ୍ଟବିନ ଆସିଲେ ପକେଇବ।ଗାଡିରେ ଗୋଟେ ସିଟ୍ ରେ ଜଣେ ବସି ପାରିବ।ଏମିତି ଅନେକ କଟକଣାର ଜୀବନ।ହସପିଟାଲ ବି ଯାଇ ପାରିବନି ଯଦି ନିଜର ଇନ୍ସୁରେନ୍ସ ନାହିଁ।ଥରେ ଗ୍ରାଇଣ୍ଡରରେ ଚାଉଳ ପେଷିବା ବେଳେ ଆଙ୍ଗୁଠିରେ ପିଠଉକୁ ଘାଣ୍ଟିଦେଲି ଆଗରୁ ବି ଅନେକ ଥର କରିଛି ଉପରଉପର ଗୋଟାଚାଉଳ ଲଟକିଥିଲେ ଏମିତି ଆଙ୍ଗୁଳିରେ ଗୋଳେଇଦିଏ।ସେଦିନ ବୋଧହୁଏ ଭିତରକୁ ବେଶିପଶିଗଲା ମଝିଆଙ୍ଗୁଳିର ଅଧେ କାଟି ନେଇଗଲା।ପିଠଉ ତକ ରକ୍ତ ରକ୍ତ ହେଇଗଲା।ସେଦିନ ହସପିଟାଲ ଯାଇପାରିଲିନି କାରଣ ମୋର ଇନ୍ସୁରେନ୍ସ ନଥିଲା।ଝିଅ ମଲମ ଲଗାଇ ରୁଆଟିକେଦେଇ ପଟି ବାନ୍ଧିଦେଲା।ସେଦିନ ରାତିରେ ସପ୍ସପ୍ କରି ବହୁତ ବ୍ୟଥା ହେବାକୁ ଲାଗିଲା।ମୁଁ ଏକା ଶୋଇଥିଲି ଝିଅଯୋଇଁ ଭିତର ଘରେ ଥିଲେ।ସେଦିନ ଏତେ କଷ୍ଟରେ ମୋ ସ୍ବାମୀଙ୍କ କଥା ବହୁତ ମନେ ପଡିଲା।ସତରେ ସ୍ବାମୀ ସ୍ତ୍ରୀ ଅଲଗା ହେଇଗଲେ କଷ୍ଟରେ କେହି ପାଖ ପଡନ୍ତିନି।ସେ ପାଖରେ ଥିଲେ ମୋର ଅଧାକଷ୍ଟ କମି ଯାଇଥାନ୍ତା।ସେ କିଛି ଔଷଧ ଦେଇଥାନ୍ତେ।ସେଦିନ ମୁଁ ମନମନେ ବହୁ କାନ୍ଦିଲି।ସେଠି ରହିବାକୁ ଆଉ ଜମାମନ ଲାଗିଲାନି।ଏପଟେ ସ୍ବାମୀ ବିି ବଡ ଅସୁବିଧାର ଥିଲେ।ସାତ କ୍ଲାସରେ ପଢୁଥିବା ଛୋଟପୁଅକୁ ତାଙ୍କ ଜିମା ଛାଡି ଯାଇଥିଲି। ତାର ସବୁକାମ ଦେଖି ରୋଷେଇ କରି ତାକୁନେଇ ସ୍କୁଲଛାଡି ନିଜ ହସ୍ପିଟାଲ ଯାଉଥିଲେ।ଦୁଇଟାରେ ତାକୁ ସ୍କୁଲରୁ ଆଣି ପୁଣି ଘରକୁ ଆଣି ବଢାବଢି କରି ଖାଇବାକୁ ଦିଅନ୍ତି।ଠିକ ବେଳକୁ ଚାକରାଣୀ ବି ଆଉ ଆସିଲାନି।ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ସବୁକାମ ପଡିଯାଏ।ତାସାଙ୍ଗରେ କ୍ଲିନିକରେ ବି ରୋଗିଦେଖିବାକୁ ପଡେ।ଥରେ ତାଙ୍କୁ ରାତିରେ ଚାରିପାଞ୍ଚଟା ଝାଡା ହେଇଗଲା।ମୁଣ୍ଡ ବୁଲାଉଥାଏ।ଛୋଟ ପୁଅ ଆରାମରେ ଶୋଇଥାଏ।ଚେଇଁଲେବି କଣ କରିଥାନ୍ତା କି?ସେ ଏବେବି ନିଜ କାମ କିଛି କରୁନ ଥିଲା ଆଉ ଅନ୍ୟକାମ ଛାଡ।ସେଦିନ ସେ ମତେ ବହୁତ ମନେ କଲେ ବୋଲି ତାପରଦିନ ଫୋନରେ କହିଲେ।ମତେ ଏତେ ସବୁ ଅସୁବିଧାରେ ଅଛନ୍ତି ଜାଣି ସେଠି ରହିବାକୁ ଜମା ମନ ହେଉନଥାଏ।କେହିଜଣେ ଚିହ୍ନାପରିଚିତ ଆମେରିକାରୁ ଭାରତ ଫେରୁଥିଲେ ମୁଁ ତାଙ୍କ ସହ ଚାଲିଯାଆନ୍ତି ଲାଗେ।ହେଲେ ଏହା ବସ୍ କି ଟ୍ରେନ ନଥିଲା ଯେ ମୁଁ ଏକା ଚାଲିଆସିିବି ମନକଲେ।ଏହାପାଇଁ ତିନିମାସ ଆଗରୁ ଟିକେଟ କରିବାକୁ ପଡେ।ମୋର ଫେରିବାଟିକେଟ ବି ଏକାସାଙ୍ଗେ କରା ହେଇଥିଲା।ସେଥିପାଇଁ ବାଧ୍ୟବାଧକତାରେ ରହିବାକୁ ପଡୁଥିଲା ସେଠି।ଯଦିଓ ସେଠି ମୁଁ ସ୍ବଚ୍ଛନ୍ଦ ଥିଲି ପିଲାଏ ମୋର ସବୁ ଧ୍ୟାନ ରଖୁଥିଲେ ତଥାପି ଲାଗୁଥିଲା ମୁଁ ଏଠି ବନ୍ଦୀର ଜୀବନ କାଟୁଛି।ମତେ ଆଲେକଜାଣ୍ଡାର ସେଲ୍କାର୍କ ଙ୍କନିର୍ଜନତାର ବିଳାପ କବିତା ମନେ ପଡୁଥାଏ।ଦୂରଦୂରାନ୍ତ ଯାକ ସବୁ ନିଜର ଥାଇ ବି ନିଜର କିଛିନଥିଲା।
କେମିତି ନିଜ ଦେଶରେ ପହଞ୍ଚିବି ସେଇ ଗୋଟିଏ ଭାବନା। ଗୋଟିଏ ରାତି ପାହିଲେ ଖୁସିହେଇଯାଏ ଯାହଉ ଗୋଟେ ଦିନ ସରିଲା।ଆଉ କେତେ ସପ୍ତାହ ରହିବାକୁ ପଡିବ? କେବେ ମୋର ବନ୍ଦିତ୍ବର ମିଆଦ ପୁରିବ ସେ ହିଁ ଗୋଟିଏ ଚିନ୍ତା।ଏମିତି ଭାବରେ ମୋର ମିଆଦ ସରିଲା।ମୁ ପୁଣି ପ୍ଲାଇଟ ବସିଲି।ବହୁତ ଖୁସି ଲାଗିଲା ହେଦିନ।ଆମେରିକାକୁ ବାଏ କହି ଫେରିଲି ମୋ ଦେଶକୁ।ଆଉ ଯେତେବେଳେ ପ୍ଲେନରୁ ଓହ୍ଲାଇ କଲିକତା ମାଟିରେ ପାଦଦେଲି ମତେଏତେ ଖୁସି ଲାଗୁଥିଲା ଯେ ମୁଁ ଯୋର୍ରେ ଚିତ୍କାର କରି ମୋର ଖୁସି ଜାହିର କରନ୍ତି।ମୁଁ ନଇଁକି ମାଟିଟିକେ ଉଠେଇ ପ୍ରଥମେ ମୁଣ୍ଡରେ ଲଗାଇ ଚୁମ୍ବନ ଦେଲି ମୋ ମାଟିମାଆକୁ।ତାପରେ ସବୁ ଲଗେଜ ନେଇ ବାହାରକୁ ଆସି ଯେତେବେଳେ ପୁଅକୁ ଓ ସ୍ବାମୀଙ୍କୁ ଦେଖିଲି ଖୁସିର ଠିକଣା ନଥିଲା।ସେମାନେ ବି ତଦ୍ରୁପ ଅନୁଭବ କରୁଥିଲେ।ସେଦିନ ମୁଁ ମୁକ୍ତିର ଆନନ୍ଦ କଣ ବୁଝି ପାରିଲି।ମୁଁ ସେଠି ସ୍ବଚ୍ଛନ୍ଦ ଥାଇବି ମତେ ବନ୍ଦୀ ପରି ଲାଗୁଥିଲା ତେବେ ଯେଉଁପଶୁପକ୍ଷୀଙ୍କୁ ନିଜର ଖୁସିପାଇଁତାଙ୍କ ସୁନ୍ଦରତାପାଇଁ ଆମେ ବନ୍ଦୀ କରିିରଖୁଛୁ ତାଙ୍କୁ କେତେ କଷ୍ଟ ହେଉ ନଥିବ।ନିଜ ଦେଶ ନିଜ ଜାଗା ଯେମିତି ଥାଉ ସବୁଠୁ ବଢିଆ ଲାଗେ।ମୁଁତ ସେଦିନ କସମ୍ ଖାଇଲି ଆଉ ପଶୁପକ୍ଷୀଙ୍କୁ ପୋଷିବି ନାହିଁ।ବାହାରେ ବୁଲୁଥିବା ପଶୁପକ୍ଷୀଙ୍କୁ ଦେଖି ଖୁସିହେବି ଖାଇବାକୁ ଦେବି।
ଆଉ ଦିନେ ମୁ ଏ ମୁକ୍ତିର ଆନନ୍ଦ ଅନୁଭବ କରିଥିଲି।ଏହିବର୍ଷ ୨୦୨୦ ରେ କରୋନାପାଇଁ ଦୁଇମାସ ଲକ୍ଡାଉନରେ ବନ୍ଦୀ ରହିବା ପରେ ଯେଉଁଦିନ ସାବିତ୍ରୀ ଅମାବାସ୍ୟାରେ ଲକ୍ଡାଉନ ଖୋଲିଥିଲା ଓ ମୁଁ ବାହାରକୁ ପୂଜା ଜିନିଷ କିଣିବାକୁ ଗଲି ସେଦିନ ମତେ ମୁକ୍ତ ବିହଙ୍ଗର ଆନନ୍ଦ ଅନୁଭବ ହେଇଥିଲା।ଜଣେ ବନ୍ଦୀ ନ ରହିଲେ ମୁକ୍ତି ହେବାର ଆନନ୍ଦ କେତେ ସୁଖକର ଜାଣି ପାରିବ ନାହିଁ।
ଝାରସୁଗୁଡା।
No comments:
Post a Comment