ସୁକାନ୍ତ ଖଣ୍ଡା
ଯମେଶ୍ବରବାବୁ ପତ୍ନୀର ବିୟୋଗରେ ସର୍ବଦା ଗଭୀର ଆଘାତ ପାଇଲେ। ସେ ନିତି ମନେ ପକାଇ କାନ୍ଦିଲେ। ଏ ଦୃଶ୍ୟ ଝିଅ ସାବିନା ଆଗରେ ହେଉଥିଲା ତ ତାଙ୍କୁ ଭାରି ଦୁଃଖ ଲାଗିଲା। ନିଜେ ସନ୍ତାନ ହୋଇ ଈଶ୍ବରଙ୍କ ଇଛା ଓ ଆଶାକୁ ସମ୍ମାନ ଦେଇ ଦୁଃଖ କରିବାଠୁ ଅନେକ ଦୂରରେ ହେଲେ ବାପାଙ୍କ ଦୁଃଖ ସାବିନାକୁ ବ୍ଯତିବ୍ଯସ୍ତ କରି ପକେଇଲା। ସେ ବୁଝିକି ଜାଣିଲା ସବୁ ପୁରୁଷଙ୍କ ନିଜ ପତ୍ନୀଙ୍କର ବିଚ୍ଛେଦ ଅସହ୍ଯ ହୋଇଥାଏ। ସେ ଦିନେ କହିବ କି ନାହିଁ କହୁକହୁ କହିଲା,"ବାପା ! ମୋତେ ତୁମେ କ'ଣ ଭଲ ପାଅ ନାହିଁ କି?" ଯମେଶ୍ବରବାବୁ ସାବିନାକୁ କୁଣ୍ଢେଇ କହିଲେ,"ସାବିନା ! ତୁମେ ଏମିତି କ'ଣ କହୁଛ? ତୋ'ର ମାଆ ଆର ପାରିକୁ ଗଲାପରେ ତୁ ହିଁ ମୋର ସାହା ଭରଷା ଆଉ ତୋ'ର ବିନା ତ ଅନ୍ଧାର ଆଉ ଅନ୍ଧାର।" ବାପାଙ୍କ କଥା ସରି ନାହିଁ ସାବିନା କହିଲା,"ବାପା ! ଆପଣ ଆଉଥରେ ବିବାହ କରି ମୋର ନୂଆମାଆଙ୍କୁ ଆଣି ଭୁଲିବା ଚେଷ୍ଟା କରନ୍ତୁ।"
ଏ କଥା ଶୁଣି ଯମେଶ୍ବରବାବୁ ଅଧିକ କାନ୍ଦିବା ଆରମ୍ଭ କଲେ। ଝିଅଟିକୁ କିପରି କହିବେ ଯେ ସାବିନା ତୋ'ର ଇଛାକୁ ସଫଳ କରିବି। ତୁ କହିବା ଆଗରୁ ଏ ସ୍ବପ୍ନ ବି ଦେଖିଥିଲି। କିନ୍ତୁ ପର ମୂହୁର୍ତ୍ତରେ ଚିନ୍ତା କରେ ଯଦି ତୋ'ର ନୂଆ କି ଆସିଥିବା ପତ୍ନୀ କ୍ଷତି କରିବା ଚିନ୍ତା କରେ ତେବେ...? ଲୁହ ଓ କୋହରେ ଘାଣ୍ଟି ହୋଇଗଲେ। ହୃଦୟ କୋଣକୁ ଶକ୍ତ କରିବାକୁ ଇଛା କଲା ହେଲେ ପର ମୂହୁର୍ତ୍ତରେ ପୁଣି କାମନା ବାଣରେ ଅଥୟ ହୁଅନ୍ତି। ସେ ଖୋଜି ବୁଲନ୍ତି କାହାକୁ ଆପଣାର କରନ୍ତି କି? ଏ ଦେହ ଓ ମନ ପବିତ୍ର ହୁଅନ୍ତା ଗୋଡ଼ହାତ ମୋଡାମୋଡି଼ କରିବାକୁ ସୁବିଧା ହୁଅନ୍ତା। ଯମେଶ୍ବରବାବୁ ଦୋ'ଛକି ରାସ୍ତାରେ ଠିଆହୋଇ ଦୂର ଦିଗବଳୟକୁ ଚାହିଁଲେ। କିଛି ବି ଜାଣିପାରୁ ନ ଥିଲେ ତା'ର ଗତିପଥ କେଉଁଟା?
ହଠାତ୍ ମନ ସାମ୍ନାକୁ ଆସି କହିଲା,"ଯମେଶ୍ବରବାବୁ ! ଭାବୁଛନ୍ତି କ'ଣ? ରୋଜଗାର ଅଛି ବଳ ଓ ବୟସ ଅଛି। ରୂପ ଯେମିତି ଗୁଣ ବି ସେମିତି? ତୁମେ ଥରେ ହଁ କହିବ ତ ଝିଅଙ୍କର ହାଟ ବସିବ କାହାକୁ ଚାହିଁବ ବାଛିନେବ।" ମନ ପାଖରୁ ଦୂରେଇ ଯାଇଛି ବିବେକ ଆସି କହିଲା,"ଯମେଶ୍ବରବାବୁ ! ମୋଟେ ବିବାହ କଥା ମୁଣ୍ଡକୁ ନେବନି ବିବାହ କଲେ ଏକମାତ୍ର ଝିଅ ସାବିନାର ଅବସ୍ଥା କ'ଣ ହେବ ଭାବିଛନ୍ତି? ସେ ଅବହେଳିତ ହୋଇ ମରିବାକୁ ଯିବ ଏ ଦୃଶ୍ଯ ତୁମେ ସହି ପାରିବ ତ?" ବାସ୍ ! ଏତିକି କହି ବିବେକ ଅଦୃଶ୍ଯ ହୋଇଗଲା। ଯମେଶ୍ବରବାବୁ କରିବେ କ'ଣ? ଏପଟେ ଗୋହତ୍ଯା ସେପଟେ ବ୍ରହ୍ମହତ୍ଯା ତ ଦୋ'ଛକି ରାସ୍ତା ତାକୁ ଆଣିଦେଲା ଲୁହର ଝଡ଼। ଯେଉଁଥିରେ ସେ ଭାସି ଚାଲିଲେ ଆକାଶ ବତାସ। ଭାସି ଯିବାବେଳେ କୁଟା ଖିଅକୁ ଆଶ୍ରାକଲା ପରି ହଠାତ୍ କାମିନୀ ପାଖରେ ଠିଆହେଲା ତ ଲୁହ ପୋଛି କୋଳେଇ ନେଲା।
ଯମେଶ୍ବରବାବୁ ହୋସକୁ ଆସି କହିଲେ,ତୁମେ କିଏ? ମୋତେ ବା ସେବା କରୁଛନ୍ତି କାହିଁକି?" ଯୁବତୀଟି ଛାତିରେ ଜାବୁଡି଼ ଧରି ଗେଲ କଲା। ଏମିତି ଗେଲ କରିବା ଭିତରେ ଯମେଶ୍ବର ଭୁଲିଗଲା ବିବେକ କଥା। ମନ କଥାକୁ ଭାବି କହିଲା,"ମନ ! ତୁମେ ଠିକ୍ କହୁଥିଲ ଦେଖ ପାଖରେ ଯେ ମୋତେ ନେଇ କୋଳରେ ବସାଇଛି ତାକୁ ଆଜି ମନଭରି ତ ଉପଭୋଗ କରି ସାରିଲିଣି। ଏବେଠୁ ସେ ମୋର ପତ୍ନୀ ହୋଇ ସାରିଛି। ତାକୁ ଘରକୁ ନେଇ ସାବିନାର ମାଆ କରିଦେବି। ସାବିନା ବି ନୂଆମାଆକୁ ପାଇ ବହୁତ ଖୁସିହେବ। ତା'ର ଇଛା ଓ ଆଶା ବି ପୂରଣ ହେବ। ସେ ମନକୁ ଚେଙ୍ଗା କରି କହିଲା,"ତୁମେ ମୋତେ ଆଗକୁ ବଢି଼ବାର ରାହା ଦେଖଉଛ କାହିଁକି? ମୁଁ ତ ତୁମର କେହି ନୁହେଁ ତଥାପି ମୋତେ କାମନା ଦୋଳିରେ ବସେଇଲ। ମହୁଠୁମିଠା ନଈର ପାଣି ପିଆଇଲ କୁହ ତୁମେ କ'ଣ ଚାହଁ?"
ଏ କଥା ଶୁଣି ଯୁବତୀଟି କହିଲା,"ମୋର ନାମ କାମିନୀ ମୁଁ କାମନାରେ ସରସର ହେଉଥିଲି। ତୁମକୁ ଏକୁଟିଆ ପାଇ ମନର ଭାବ ପ୍ରକାଶ କଲି ଆଉ ସଫଳ ବି ହୋଇଛି। ମୁଁ ତୁମର ଔରସରୁ ମାଆ ହୋଇଯିବି କାରଣ ମୋର ପିରିଅଡ୍ ସମୟ ହୋଇଥିଲା। ହିତାହିତ ଜ୍ଞାନ ହରେଇ ତୁମର ରକ୍ତ ମୋ ଦେହରେ ଏବେ ରହି ସାରିଲାଣି। ଯମେଶ୍ବରବାବୁ ତାକୁ କୁଣ୍ଢାଇ ପକେଇ ମୁଖ ଚୁମ୍ବନ ଦେଇ ରାଣୀ କରି ରଖିବାକୁ ପ୍ରସ୍ତାବ ଦେଲେ। କାମିନୀ ତ ଏ ସୁଯୋଗକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିଥିଲା। କାରଣ ସାବିନାର ମାଆକୁ ବିବାହ ପୂର୍ବରୁ ତା'ର ସହ ପ୍ରସ୍ତାବ ପଡି଼ଥିଲା ହେଲେ ଯମେଶ୍ବରବାବୁ ଅରୂପ,ଅସୁନ୍ଦର ଓ ଗରିବ ଘର କହି ପ୍ରତ୍ଯାଖାନ କରିଥିଲେ। ଆଜି ସୁଯୋଗ ଆସିଛି କହି ସଙ୍ଗେସଙ୍ଗେ ମନ୍ଦିରରେ ବିବାହ କରିନେଲେ। ଏବେ କାମିନୀ ଯମେଶ୍ବରବାବୁଙ୍କ ପତ୍ନୀ। କାମିନୀ ନୂଆନୂଆ ସାବିନାକୁ କୋଳେ ଆଦର ଯତ୍ନ କରୁଥିଲା। ଏବେ ତା'ର ଝିଅଟିଏ ହେଲା ତ ସାବିନା ଡଷ୍ଟବିନକୁ ଯୋଗ୍ଯ ମଣିଲା। ସାବିନା ଆଜି ଅବହେଳିତ ନିସ୍ପେଷିତ। ଖିଆପିଆ ଓ ସେବା ବିନା ଦୁର୍ବଳ ଚେହେରା ହୋଇଗଲାଣି। ତେଲ ସାବୁନ ତ ମୁଣ୍ଡ କି ଦେହରେ ବାଜୁନି। ଖାଇଲା ପିଇଲା ଘରର ଝିଅଟା ହେଲେ ଆଜି ନୁଖୁରା ଦେହ ଝାମ୍ପୁରା ବାଳସବୁ ଉଡି଼ବୁଲୁଛି।
ଯମେଶ୍ବରବାବୁ ଆଗରୁ ଖୁବ ଭଲଥିଲେ। ମଦ ପାଣିଠୁ ଦୂରରେ ବି ଥିଲେ ହେଲେ କାମିନୀ ଆସି ଶିଖାଇଲା ମଦ। ନିତି ପିଆଇ ଦୁର୍ବଳ ଏତେ କରିଦେଲା ଯେ ଘର ପରିବାର କଥା ବୁଝିବ କ'ଣ ନିଜକୁ ସମ୍ଭାଳିବା କାଠିକର ପାଠ ହେଲା। ସାବିନା ଆଜି ବଡ଼ ହୋଇଗଲାଣି। ସାବତ ମାଆକୁ ଆଶ୍ରା ନ କରି ଦୂର ସହର ଯାଇ କାମ କରୁଛି। ସେ ଯଦିଓ ଉଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷିତା ହୋଇ ସାରିଛି ହେଲେ ସାବତ ମାଆ ତାକୁ ଆଖିରେ ନ ଦେଖିବା ଯୋଗୁଁ ଦୂର ସହର ରହିବାକୁ ହେଲା। ତା'ର ସାବତ ମାଆ ଓ ଝିଅଙ୍କ ଅଇଁଠା ଖାଇବା,ଅଇଁଠା ବାସନ ମାଜିବା,ଲୁଗା ଧୋଇବା ଘର ବାହାର ସଫା କରିବା ଅପେକ୍ଷା କେଉଁଠି କାମକରି ବଂଚି ରହିବାକୁ ଶ୍ରେୟ ସେ ମଣିଛି। ଯିଏ ନିଜର ରକ୍ତର ରକ୍ତକୁ ବୁଝିଲାନି ଆଉ କାହାକୁ କହିବା ବୋକାମୀ ଭାବିଛି।
ଯେଉଁଦିନ ଭାଗ୍ଯକୁ ନେଇ ଚାଲିଗଲା। ସେ ତା'ର ବାପା,ସାବତ ମାଆ ଓ ସାନ ଭଉଣୀ ଶ୍ରୀୟାଙ୍କୁ ପ୍ରଣାମ କରି ଚାଲିଗଲା। ଗଲା ଯେ ଗଲା ଆଉ ଫେରିଲା ନାହିଁ। ସେ ଭାବିନେଲା ଏହା ହିଁ ତା'ର ଭାଗ୍ଯର ବିଡମ୍ବନା। ସାବିନା ଚାଲିଯିବା କାମିନୀକୁ ଆହୁରି ଶୁଭଙ୍କର ହେଲା। ସାବିନା ତା' ବାପାଙ୍କର ସବୁ ଯତ୍ନ ଓ ସେବା କରୁଥିଲା। ଆଜି କରିବାକୁ କେହି ନାହିଁ। ସେ ଯାହା ଚାହୁଁଥିଲା ଈଶ୍ବର ଆପଣା ଛାଏଁ କରେଇ ଦେଲେ ତ ଅସୀମ ଭକ୍ତିରେ ମାଆ ତାରିଣୀଙ୍କ ପାଖରେ ଶହେ ଆଠ ନଡିଆ ଓ ପଦ୍ମଫୁଲ ଚଢେ଼ଇଲା। କାମିନୀ ମନ୍ଦାର ଫୁଲ ଚଢେଇ ଦେଇଛି ଏକ ଭ୍ରମର ଆସି ଶ୍ରୀୟାର ଗାଲକୁ କାମୁଡି ଦେଲା ତ ତାହା ଧିରେଧିରେ ଫୁଲିବା ସହ ଘାଆ ହୋଇ ବଢି଼ବାକୁ ଲାଗିଲା। କାମିନୀ କରେ କ'ଣ ସ୍ବାମୀଙ୍କର ବିଛଣାରେ ଲାଖି ଯାଇଛି ଅବଶ୍ଯ ମରିବାକୁ ଆଉ ଅଳ୍ପ ସମୟ ବାକି ଅଛି। ସେ ଆନନ୍ଦରେ ଖୁସି ହେବା ବେଳକୁ ହତାଠ୍ ନିଜ ଝିଅ ଶ୍ରୀୟାର ଅବସ୍ଥା ତାକୁ ବ୍ଯଥିତ କରି ପକାଇଲା।
ଯମେଶ୍ବରବାବୁ ବିଛଣାରେ ସଢୁଥିଲେ ହେଲେ ଶ୍ରୀୟା ହଠାତ୍ ଡାକ୍ତରଖାନାରେ ମୃତ୍ଯୁର କୋଳରେ ଶୋଇଗଲା ତ ରାଗ ଓ ଅପମାନର ସ୍ବାମୀର ବେକ ମୋଡି଼ ଦେବାକୁ ଗଲାବେଳେ ସାବିନା ପହଂଚି ବାପାର ଜୀବନ ରକ୍ଷା କଲା। ଦୁଇ ସାବତ ଝିଅ ମାଆଙ୍କର ଯୁଦ୍ଧ କୌଶଳ ଆଖି ଆଗରେ ଦେଖି ଯମେଶ୍ବରବାବୁ କେମିତ ବଳ ପାଇଲା କେଜାଣି ଉଠିପଡି଼ କାମିନୀକୁ ଧିକ୍କାର ସହ ସବୁ ଦିନକୁ ତଡି଼ଦେଲା। ସାବିନାଙ୍କର ଯତ୍ନ ଓ ସେବାରେ ବାପାଙ୍କର ଦେହ ପୂରା ଭଲ ହୋଇଗଲା। ଏବେ ଯମେଶ୍ବରବାବୁ ଝିଅକୁ କୁଣ୍ଢାଇ କହିଲେ,"ମାଆ ! ତୋ'ର ପାଇଁ ଜୀବନ ରହିଲା। ସେଇ ଯେ କାମିନୀ ଏ ଘରକୁ ଅର୍ଥକୁ ଆତ୍ମସାତ୍ କରୁଥିଲା। ତାକୁ ତା'ର ମାଆ ହିଁ ସାହାଯ୍ଯ ସହଯୋଗ କରୁଥିଲା। ମୋତେ ଦିନେ ବିବେକ ଠିକ୍ କହୁଥିଲେ ନୂଆ କି ବିବାହ କଲେ ଝିଅ ସାବିନାର ଦୁଃଖ ବୋହିଯିବ। ଏବେ ତୋ'ର କାହିଁକି ମୋର ବି ଦୁଃଖ ବୋହି ଯାଉଛି। ମାଆରେ ! ଏବେ ତ ସବୁ ଦୁଃଖ ଦୂର ହୋଇଗଲାଣି ଚାଲ ଆଜି ଭଲ କି ରୋଷେଇ କରିବୁ ମନଭରି ଖାଇବା।
ଦୁହେଁ ହସି ଉଠିଲେ ଆକାଶରେ ସୂର୍ଯ୍ଯ ମଧ୍ଯ ଆଉ ପବନ ବି ସ୍ବାଗତ କରୁଥିଲା ଶିରିଶିରି ବିଂଚଣା ବୁଲାଇ। ସତରେ ସାବତ ମାଆ କେତେ ଭୟଙ୍କର ହୋଇଥାଏ। ଯଦିବା ଉଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷିତ ଜଣେ ଝିଅ ହୋଇଥାଏ ହେଲେ କିଛି ବି କରିବାକୁ ଜୁ ହିଁ ନ ଥାଏ। ତେବେ ଏହା ଭାଗ୍ଯର ବିଡ଼ମ୍ବନା ନା ଆଉ କ'ଣ ହୋଇପାରେ? ଆପଣମାନେ ବିଚାର କରନ୍ତୁ....
*
ଶିକ୍ଷକ ମକାଶୁଖିଲା ପ୍ରାଥମିକ ବିଦ୍ଯାଳୟ ପୋ-ଚକ୍ରଧରପୁର ଭା-ହରିଚନ୍ଦନପୁର ଜି-କେନ୍ଦୁଝର ପି-୭୫୮୦୨୮
No comments:
Post a Comment