ବୟସର ଅପରାହ୍ନ
ବତାଏ ଆମକୁ।
ବୁଣିଲେ ଦାଇଲେ କେତେ
ମିଳିଲା ଆମକୁ।
ଜୀବନର ପ୍ରତିକ୍ଷଣ
ଆୟୁଷ ଲଗାଇ।
ଗଢିଥିଲେ ସଂପର୍କକୁ
ଭାବ ପୁଟ ଦେଇ।
ନିଜ ସୁଖ ପଛ କରି
ଗଢିଲେ ସଂପର୍କ।
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଖୁସି କଲେ
ଭାବି ନିଜ ଲୋକ।
କର୍ତ୍ତବ୍ୟକୁ ଆଗ କରି
ସୁଖ ତ୍ୟାଗ କଲେ।
ନିଯେ ଭୋକ ଦୁଃଖ ସହି
ସୁଖ ବାଣ୍ଟିଦେଲେ।
ବୟସର ଅପରାହ୍ନେ
ଆମେ ଦୁହେଁ ଏକା।
ଶୂନ୍ୟ ଏଇ ଚାରିକାନ୍ଥ
କେବଳ ପ୍ରତୀକ୍ଷା।
ମାଧବୀ ପଟେଲ।
ଝାରସୁଗୁଡା।
No comments:
Post a Comment