ଡ. ପ୍ରିୟମ୍ବଦା ସାମଲ।
ତୁମେ ଥିଲେ ପାଶେ
ମୋ ଚାରିପଟେ ଥାଏ
ଫୁଲର ବଗିଚା ପୁଣି
ବହଳ ଘାସର ଗାଲିଚା।
ତୁମ ସ୍ମିତ ହାସ୍ଯ ରେ
ମୁଁ ଭୁଲିଯାଏ ନିଜର ଠିକଣା,
ସୁଖ ଦୁଃଖ ହସ କାନ୍ଦଭରା
ପାହାଡ଼ର ବୋଝ ବୋହି ବୋହି
ମୁଁ ଜମାରୁ ହୁଏନି ବାଟବଣା।
ତୁମେ ଥିଲେ ପାଶେ
ମେଘୁଆ ଆକାଶ ବି
ଦେଖାଯାଏ ଫର୍ଚା,
ଅମାବାସ୍ଯା ରାତିରେ ବି ହୁଏ
ପୁର୍ଣିମା ଚାନ୍ଦର ଚର୍ଚ୍ଚା।
ତୁମେ ଥିଲେ ପାଶେ
ଦିନ ସବୁ ସରିଯାଏ
ମୁହୂର୍ତ୍ତକ ସମୟପରି,
ସବୁ ବ୍ଯଥା ବେଦନାକୁ
ନୀଳକଣ୍ଠ ପରି ପାନ କରି।
ତୁମେ ଥିଲେ ପାଶେ
ମୋ ଶିରାପ୍ରଶିରା ରେ
ନାଚି ଉଠେ ମେଘର ମହ୍ଲାର,
ମୋ ହ୍ରୁଦୟ ହୋଇ ଯାଏ
ପ୍ରେମପୂର୍ଣ୍ଣ ସୁବାସିତ ମନ୍ଦିର।
ମୋ ମନରେ ବାଜି ଉଠେ
ମଧୁର ବୀଣାର ଝଙ୍କାର,
ମୁଁ ତୁମ୍ଭ ପୂଜାରୁଣୀ
ତୁମେ ମୋ ଈଶ୍ବର।
ମୋ ଜୀବନ ନାଆରେ
ତୁମେ ହିଁ ନାଉରୀ ପ୍ରବର,
ତୁମେ ଥିଲେ ପାଶେ ମୋର
ନାହିଁ ଭୟ କିବା ଡର।
ତୁମେ ହିଁ ମୋ ସ୍ବର୍ଗ ପୁର
ତୁମେ ଦେବତା ମୋର,
ତୁମେ ତୁମେ ହିଁ ନୀଳକଇଁ
ମୋ ବେଣ୍ଟ ପୋଖରୀର।
ଜବାହର ନବୋଦୟ ବିଦ୍ଯାଳୟ, ଗଜପତି।
No comments:
Post a Comment