ମାନପତ୍ର

ମାନପତ୍ର ଯେ କବିର 

ପ୍ରକୃତ ପରିଚୟ ତାହା ନୁହେଁ l 

ମାନପତ୍ର ଏକ ଫିକା ରଙ୍ଗ ର କାଲି l 

ଆଉ ଧୂସର କାଗଜ ପରି ମନେ ହୁଏ l 

ପ୍ରକୃତ କବି ପାଇଁ ମାନପତ୍ର ଏକ 

ଅଦରକାରୀ ରିଫିଲ ପରି ମନେ ହୁଏ l

କବି ପାଇଁ କେବେ ହେଲେ 

ମାନ ପତ୍ର ଲୋଡ଼ା ନଥାଏ l 

କବି ତା ଲେଖନୀ ମୁନରେ 

କେତେ ଯେ କଣ 

ଅକୁହା କଥା ଲେଖି ପକାଏ l 

ସେହି ଅକୁଆ କଥା 

ସମାଜ କୁ ଗୋଟିଏ ଡୋର ରେ ବନ୍ଦୀଦିଏ l

ତା ଲାଗି ସମାଜ ରେ 

ଲୋକ ମଥା ଟେକି ବାଟ ଚାଳନ୍ତି l 

ତାର ପ୍ରତ୍ୟକ ପଦ କୁ ଅନୁସରଣ କରନ୍ତି 

ନିଜ ଜୀବନ ଓ ସମାଜ ରେ 

ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆଣିବା ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା କରନ୍ତି l.

ଆଜିର ସମାଜରେ 

ମାନପତ୍ର ପାଇଁ 

କବି ଲେଖେ କବିତା l 

ନା ଥାଏ ସେ କବିତା ରେ ଭାବନା 

ନା ଥାଏ ଲୋକ ଶିକ୍ଷଣ କିଛି ଉକ୍ତି l

ତଥାପି କବିତା ଲେଖେ କବି 

ସଂସ୍କୃତି କୁ ନିଏ ଅପସଂସ୍କୃତି ଆଡକୁ. 

ଅନ୍ୟ କୁ ଆକ୍ଷପ କରିବା 

ନିଜେ ସବୁ ଠିକି ଲେଖୁଛି ବୋଲି 

ଡେଙ୍ଗୁରା ଦେଇ ଦାବି କରିବା 

ମାନପତ୍ର ନ ମିଳିଲେ 

ଅନୁଷ୍ଠାନ କୁ ନିନ୍ଦିବା 

ଅନୁଷ୍ଠାନ ର ବିଚାରକ ଙ୍କୁ କଟାକ୍ଷ କରିବା 

ମାନପତ୍ର ଲାଳସା ଥିବା 

କବିଙ୍କ ଏସବୁ ଲକ୍ଷଣ l 

ସବୁ କବି ଯେ 

ମାନପତ୍ର ପାଇଁ ଧାଁ ଦୌଡ କରନ୍ତି 

ତାହା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବରେ ଭୁଲ l

ଆଜି ବି କବି ଅଛନ୍ତି 

ବିନା ସ୍ୱାର୍ଥ ବିନା ମାନପତ୍ର ରେ 

ମଧ୍ୟ ସମାଜ ର ଅବଗତି 

ନିମନ୍ତେ କବିତା ଅହ ରହ ଲେଖନ୍ତି l 

ସମାଜ ର ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବା ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା କରନ୍ତି 

ଏବଂ ସମାଜ ରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆଣନ୍ତି 

କବିର ମୃତ୍ୟୁ ପରେ ମଧ୍ୟ 

ମଣିଷ ର ମୁଖ ରେ ସାରା ଜୀବନ 

ଅମର ପାଲଟି ଯାଆନ୍ତି l 

ମଣିଷ ମନରେ ଦେବତା ହୋଇ 

ଜୀବନ ତମାମ ପୂଜା ପାଆନ୍ତି 

ପାଠକ ତାଙ୍କ ଜୀବନ ଶୈଳୀ କୁ ପାଠ କରନ୍ତି 

ସେହି ମାର୍ଗ ରେ ଯିବା ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା କରନ୍ତି l

ଆଜି ର ସାହିତ୍ୟ ଅନୁଷ୍ଠାନ ରେ 

ରାଜନୀତି ର ପଶାପାଲି ଲୋଡ଼ା ରହିଛି l

ଅପାଠୁଆ ରାଜନେତା 

ବିଚାରକ ଭାବେ ବସୁଛନ୍ତି 

ମନ ମୁଖି ବିଚାର ଦେଉଛନ୍ତି l

ତାଙ୍କୁ ଅବା କବିତା ର କଣ ମହତ୍ୱ ଜଣା ଅଛି l

           ସୁଦର୍ଶନ ଗିଲି 

( +3 ଓଡ଼ିଆ ବିଭାଗ ର ଶେଷ ବର୍ଷ ର ଛାତ୍ର )

  (ଇ:-ପତ୍ରିକା ଅଳଙ୍କରଣ କରିବା ମୋ ସଉକ )

      ନିଆଳୀ, କଳାପାଞ୍ଚଣ, ପୁରୀ