ରାତି ପାହିଲେ

✍ଶିଶିର କୁମାର ସ୍ଵାଇଁ

ସର୍ବ ନରନାରୀ

ରାତ୍ରିର ଅନ୍ଧାରକୁ ଡରି,

ଅପେକ୍ଷା କରନ୍ତି

ସକାଳର ଆଗମନେ ,

ହସିବେ ସବିତା,

ହସିବ ସଂସାର

ଆଉ ଭାଙ୍ଗିଯିବ

ରାତ୍ରି ନୀରବତା II

କିନ୍ତୁ, ଛିଣ୍ଡା ପଲିଥିନର ଛାତ ତଳେ

ଗଭୀର ନିଦ୍ରାରେ ଶୋଇଥିବା 

ଅର୍ଦ୍ଧ ଲଗ୍ନ ଗରୀବ ବାପ ଟା

ମନେ ମନେ ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ ଡାକେ

ନ ହଟୁ ଏ ଅନ୍ଧାର, 

ଏ ଅନ୍ଧାର ପରା ତା'ର

ଅତି ନିଜର I

କାଗଜ କାର୍ଟୁନ୍‌ ର ତୂଳୀ ତଳ୍ପ ଶେଜରେ

ସ୍ତ୍ରୀ, ପିଲା ସବୁ

ଶୋଇଛନ୍ତି ଶାନ୍ତିରେ,

ନା ଭୋକର ପୀଡା,

ନା ଗରୀବର ବେଦନା,

ସବୁ କିଛି ଲୁପ୍ତ

ସେହି ମୁଦ୍ରିତ ଆଖିରେ  I

କିନ୍ତୁ ଏ ରାତି ପାହିଲେ ,

ହଜିଯିବ ଗରୀବର ସୁଖ ,

ସୂର୍ଯ୍ୟଲୋକର ପ୍ରଖର ବେଗରେ

ମାଡ଼ି ଆସିବ

ଦୁଃଖ ହିଁ ଦୁଃଖ I

ଯୋଗାଡ଼ିବାକୁ ମୁଠାଏ ଆହାର

ପେଟ ପିଠି ଏକ କରି

ଲଢିବାକୁ ହେବ ମହା ସମର I

ପୁରୁଣା କସ୍ତାଟିକୁ ଦୁଇଭାଗ କରି

କଷ୍ଟେମଷ୍ଟେ ଦେହକୁ ଆବୃତ୍ତ କରି

ରାତିରେ ଶାନ୍ତିରେ ଶୋଇଥିବା 

ସ୍ତୀ ଆଉ ଝିଅ

ରାତି ପାହିଲେ ହୋଇବେ ଶିକାର

କେତେ ଯେ ଲୋଲୁପ ଦୃଷ୍ଟିର I

ନିର୍ବିକାର ଶୋଇଥିବା 

ଅବୁଝା ପୁଅ ଟା 

ରାତି ପାହିଲେ ରାହା ଧରି କାନ୍ଦିବ 

ବୋଉଲୋ ଭାରି ଭୋକ ହେଉଛି I

ଓଃ କି ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦାୟକ

ଦିନର ସେ ପ୍ରତିଟି ମୁହୂର୍ତ୍ତ I

ନା ନା ନ ପାହୁ ଏ ରାତି,

ନ ହଜୁ ଗରୀବ ଶାନ୍ତି I

ଏ ରାତି ପରା

ତାର ନିଜର, ଅତି ନିଜର

ନିବିଡ ସମ୍ପର୍କର ସାଥୀ  II

ଗାଙ୍ଗପୁର

ଗଞ୍ଜାମ