କଳ୍ପନା ରାୟ
ଅନ୍ଧାରିଆ ରାତିରେ ଦୌଡିଥିଲା ମାଧେଇ । ବର୍ଷା, ପବନ, କେହି କାହାରିଠୁ କମ୍ ନ ଥିଲେ । ଭାଦ୍ରବ ମାସ । ଲଘୁଚାପ ବର୍ଷା ଏମିତି କରିବ ବୋଲି କିଏ ଜାଣିଥିଲା ?? ମୌସୁମୀ ତ ଅଭିମାନ କରିଥିଲା, ଲଘୁଚାପ ପରେ ଲଘୁଚାପ ଯୋଗୁଁ ଚାରିଆଡ଼େ ଜଳାଣ୍ଣଵ ହୋଇଥିଲା ।
ଖୁବ୍ ଜୋରରେ ଦୌଡ଼ିଥିଲା ମାଧେଇ। ମଝିରେ ମଝିରେ କଣ କହୁଥିଲା ଭଲରେ ଵୁଝି ହେଉ ନ ଥିଲା । ପବନ ସହ ସ୍ବରଟା ମିଶିଯାଉଥିବାରୁ । ମାଧୁରୀକୁ ସମସ୍ତେ ମାଧେଇ ବୋଲି ଡାକନ୍ତି । ସଙ୍କର୍ଷଣ ସହ ତାର ଵିଵାହ ପ୍ରସ୍ତାବ ପଡିବାକ୍ଷଣି ତା ବାପା ହଁ କରିଥିଲେ । ସଙ୍କର୍ଷଣ ଭଲ ପିଲା । ନିଶାପାଣି କରେନା । ଚାଷ ଜମି ବାରମାଣ । ମାଛ ଚାଷ ତିନି/ଚାରି ମାଣ । ପରିବାର କହିଲେ ମାଆ ଓ ସଙ୍କର୍ଷଣ । ପାଖ କମ୍ପାନୀରେ ଛୋଟମୋଟ ଚାକିରି କରେ । ଵିଵାହ ହୋଇଥିଲା ପ୍ରାୟ ଚାରି ବର୍ଷ ତଳେ । ଅଢେଇ ବର୍ଷର ପୁଅଟିଏ ।
ତଥାପି ମାଧେଇ ଦୌଡିଛି ଉଚ୍ଚ ଖାଲ ନ ମାନି । ମଝିରେ ମଝିରେ ମୋ ପୁ....ଅ, ମୋ ପୁ......ଅ, ପାଟି କରୁଛି । ହଠାତ୍ ହାଵୁଡିଗଲା ଗୋଟିଏ କଳାପାହାଡ଼ ପାଖରେ । ସମୀର ବଡଲୋକ ଘର ପୁଅ । ପାଠ ପଢିଛି, ସେଇ ଏକା ଗାଁରେ ଘର । କଳା ମଚମଚ ବଳିଷ୍ଠ ଚେହେରା । ସିଏ କି ପ୍ରସ୍ତାବ ପକାଇଥିଲା ମାଧୁରୀ ପାଇଁ । ତା ବାପା ରୋକ୍ ଠୋକ୍ ମନା କରିଦେଇଥିଲେ । ନିଶାପାଣି କରୁଥିବା ପିଲାକୁ ସେ ଦେଵେ ନାହିଁ । ମାଧୁରୀକୁ ବାହା ହେଲେ ନିଶାପାଣି କରିଵ ନାହିଁ ବୋଲି ଵି କହିଥିଲା । ମାଧେଇକୁ ବାହା ହେବାକୁ ବଡ ସଉକ୍ ଥିଲା ତାର।
ସମୀରକୁ ଦେଖି ମାଧେଇ ତାର ଗୋଡ ଧରି ପକାଇଲା । ମୋ ପୁଅକୁ ବଞ୍ଚାଅ କହି । ଶୋଇଥିଲୁ, ହଠାତ୍ ପାଣି ମାଡି ଆସିଲା । ତୁମେ ରକ୍ଷା ନ କଲେ ମୋ ପୁଅ....।
ମାଧେଇର ଵିଵାହ ପୂର୍ବରୁ ସମୀର ଦିନେ ତା ଆଗରେ ଏମିତି ଠିଆ ହୋଇଥିଲା,କହିଲା ତୁ ଯଦି ମୋତେ ବାହା ନ ହେଉ ଯେମିତି ହେଲେ ତୋ ଦେହକୁ ଉପଭୋଗ କରିବି ଦିନେ । ମନ ନ ହେଲା ନାହିଁ, ତୋ ଦେହକୁ ଦିନେ ନିଶ୍ଚେ ଉପଭୋଗ କରିଵି, ସେଦିନ ଆଉ ମୋ ଦୋଷ ଦେଵୁନି । ସେଦିନ ତା ପାଖରୁ ଖସି ଯାଇଥିଲା ମାଧେଇ ।
ଆଜି ପୁଣି ତା ସମ୍ମୁଖରେ ମାଧେଇ । ସେଇକଥା ମନେ ପଡିଗଲା ତାର। କହିଲା, "ମାଧୁରୀ, ମନେ ଅଛି, ସେଦିନ ମୁଁ କଣ କହିଥିଲି, ତୁ ଯଦି ସେ କଥାରେ ରାଜି, ମୁଁ ନିଶ୍ଚିତ ତୋ ପୁଅକୁ ଉଦ୍ଧାର କରି ଆଣିବି । ମୁଁ ସବୁ କଥାରେ ରାଜି, ଥରେ କଣ ?? ଯେତେଥର ଇଛା ମୋ ଦେହଟାକୁ ନେଇଯିବୁ । ଆଗ ମୋ ପୁଅକୁ ରକ୍ଷା କର । ଏତେ ବାଟ ଆସିଲିଣି, କାହାରିକୁ ପାଉନି । ତୁ ଆସ୍ କହି ଘରମୁହାଁ ଦୌଡିଲା ପୁଣି ।
ମାଧେଇ ଘରେ ପହଞ୍ଚିଲା ବେଳକୁ ସମୀର ତା ପୁଅକୁ ପାଣି ଭିତରୁ ଆଣି ଶୁଆଇଦେଇଥିଲା । ପାଦ ତଳେ ପୁଣି ପଡିଯାଇଥିଲା ମାଧେଇ ତା ସ୍ବାମୀ ସଙ୍କର୍ଷଣକୁ ନ ଦେଖୁଥିବାରୁ । ପୁଣି ଥରେ ପାଣି ଭିତରେ ପଶିଥିଲା ସମୀର। ବହୁତ ଖୋଜିଥିଲା, ହେଲେ ପାଇ ନ ଥିଲା । ପୁଅ ଭଲରେ ଖେଳୁଥିଲେ । ପୁଅକୁ ପାଇ ଵି ଖୁସି ହୋଇପାରୁ ନ ଥିଲା ମାଧେଇ । ଆଖି ଇଆଡେ ସିଆଡେ ଚାହୁଁଥିଲା। ମନ ପାପ ଛୁଉଁଥିଲା ସଙ୍କର୍ଷଣକୁ ନ ଦେଖି । ହଠାତ୍ ଭେଁ କରି କାନ୍ଦି ଉଠିଥିଲା । ଘନ ଅନ୍ଧାରରେ ମୁହଁକୁ ମୁହଁ ଦିଶୁ ନ ଥିଲା । ଵିଜୁଳି ଚାଲିଯାଇଥିଲା ସଞ୍ଜଵେଳୁ । ମଝିରେ ମଝିରେ ଚିକ୍ ମିକ୍ କରି ଆଲୋକ ଦେଖାଉଥିଲା ଵିଜୁଳିର ଆଲୋକ ।କଣ କରିବ ଵୁଦ୍ଧିବାଟ ଦିଶୁ ନ ଥିଲା । ପୁଅକୁ କୋଳରେ ଜାକି ଧରିଥିଲା ।
ସେଇଠି ରାତି ଯାଇ ସକାଳ ହେଲା । ଏନ,ଡି.ଆର୍. ଏଫ୍. ଟିମ୍ ସକାଳୁ ଆଣି ପହଞ୍ଚିଥିଲା ସଙ୍କର୍ଷଣ ଶବକୁ । ବର୍ଷା ପବନ ଲାଗି ରହିଥିବା ଯୋଗୁଁ ସଙ୍କର୍ଷଣ ତା ମାଛଚାଷ ଆଡକୁ ହୁଏତ ପଳାଇଥିଲା ଏବଂ ହଠାତ୍ ପାଣି ମାଡିଆସିଵା ଫଳରେ ଆଉ ଆସି ପାରି ନ ଥିଲା ।
ଭୋ କରି କାନ୍ଦି ପକାଇଲା ମାଧେଇ । ସନିଆବା', ଆର ସାହି ରାଧୁ, ଦୈତାରୀ ପ୍ରଭୁତି କୋକେଇ ଵାନ୍ଧିବା ଆରମ୍ଭ କରିଥିଲେ ମାଧେଇର ଵାପା ପହଞ୍ଚିଲା ବେଳକୁ । ବାପାକୁ ଦେଖି କାନ୍ଦିଥିଲା ବହୁତ, କହୁଥିଲା, " ବାପା ଭଲ ପିଲା ଦେଖି ଦେଇଥିଲ, କଣ ହେଲା ?? ମୋ ଭାଗ୍ୟ ତ ଭଲ ନାହିଁ, ତୁମେ ନା କଣ କରି ପାରିବ, ଏଇ ବକଟକ ଛୁଆକୁ ସେଇ ସମୀର ନ ଥିଲେ କାଲି, ୟାକୁ ବି..........." । କାନ୍ଦୁଥିଲା ଯେ କାନ୍ଦୁଥିଲା ମାଧେଇ । ଛୁଆଟା କୋଳରେ ଶୋଇ ପଡିଥିଲା । ଡାକ୍ତର ତାକୁ ଦେଖି ପିଲା ଠିକ୍ ଅଛି କହି ଚାଲିଯାଇଥିଲା । ଗାଁ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକମାନେ ସବୁ କଣ କଣ କରୁଥିଲେ ତା ମୁଣ୍ଡକୁ ହୁଏତ କିଛି ପଶୁ ନ ଥିଲା ।
ଚାରିଦିନ ପରେ ଆସିଥିଲା ସମୀର । ତାକୁ ଦେଖି ମାଧୁରୀ କହିଥିଲା ଏଇ ଟିକି ପିଲାଟିକୁ ବଞ୍ଚାଇ ତୁ ମୋର ବହୁତ କିଛି କରିଛୁ, ତା ବଦଳରେ ମୋ ଦେହ କିଛି ନୁହେଁ, ଇୟେ ମୋର ବର୍ତ୍ତମାନ ଓ ଭବିଷ୍ୟତ । ଇୟେ ମୋ ସ୍ଵାମୀଙ୍କ ସନ୍ତକ । ତାର ଜୀବନ ମୋ ଦେହଠାରୁ କାହିଁ କେତେ ଗୁଣରେ ଅଧିକ । ଯେତେବେଳେ କହିଵୁ ମୋର ଦେହ ଦେବାକୁ ମୁଁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ।
ଛି, ଛି, ମୋତେ ଏତେ ହୀନ ଭାବିଲୁ ମାଧୁରୀ, ଏଇ ଛୁଆର ଜୀବନ ବଞ୍ଚାଇ ତୋ ଦେହକୁ ଉପଭୋଗ କରିବି । ସେଦିନ ସଙ୍କର୍ଷଣକୁ ସ୍ବାମୀରୂପେ ଵାଛିବା ମୋତେ ଏତେ କଷ୍ଟ ଦେଇ ନ ଥିଲା, ଆଜି ତୋ କଥା ମୋତେ ଯେତେ କଷ୍ଟ ଦେଲା । ତୋ ଦୁଃଖରେ ଦୁଃଖୀ ହେବାକୁ ଆସିଥିଲି, ତୋ ଦେହ ନେବାକୁ ନୁହଁ । ଆଜି ବି ତୁ ଯଦି ଚାହିଁଵୁ ଆମ ଘରର ରାଣୀ କରିବାକୁ ମୁଁ ପ୍ରସ୍ତୁତ କହି ତୀର ଵେଗରେ ଚାଲିଯାଇଥିଲା ସମୀର ।
କଳ୍ପନା ରାୟ, ସହକାରୀ ଶିକ୍ଷୟିତ୍ରୀ,
ଲଇଡା, ସମ୍ବଲପୁର
ଅନ୍ଧାରିଆ ରାତିରେ ଦୌଡିଥିଲା ମାଧେଇ । ବର୍ଷା, ପବନ, କେହି କାହାରିଠୁ କମ୍ ନ ଥିଲେ । ଭାଦ୍ରବ ମାସ । ଲଘୁଚାପ ବର୍ଷା ଏମିତି କରିବ ବୋଲି କିଏ ଜାଣିଥିଲା ?? ମୌସୁମୀ ତ ଅଭିମାନ କରିଥିଲା, ଲଘୁଚାପ ପରେ ଲଘୁଚାପ ଯୋଗୁଁ ଚାରିଆଡ଼େ ଜଳାଣ୍ଣଵ ହୋଇଥିଲା ।
ଖୁବ୍ ଜୋରରେ ଦୌଡ଼ିଥିଲା ମାଧେଇ। ମଝିରେ ମଝିରେ କଣ କହୁଥିଲା ଭଲରେ ଵୁଝି ହେଉ ନ ଥିଲା । ପବନ ସହ ସ୍ବରଟା ମିଶିଯାଉଥିବାରୁ । ମାଧୁରୀକୁ ସମସ୍ତେ ମାଧେଇ ବୋଲି ଡାକନ୍ତି । ସଙ୍କର୍ଷଣ ସହ ତାର ଵିଵାହ ପ୍ରସ୍ତାବ ପଡିବାକ୍ଷଣି ତା ବାପା ହଁ କରିଥିଲେ । ସଙ୍କର୍ଷଣ ଭଲ ପିଲା । ନିଶାପାଣି କରେନା । ଚାଷ ଜମି ବାରମାଣ । ମାଛ ଚାଷ ତିନି/ଚାରି ମାଣ । ପରିବାର କହିଲେ ମାଆ ଓ ସଙ୍କର୍ଷଣ । ପାଖ କମ୍ପାନୀରେ ଛୋଟମୋଟ ଚାକିରି କରେ । ଵିଵାହ ହୋଇଥିଲା ପ୍ରାୟ ଚାରି ବର୍ଷ ତଳେ । ଅଢେଇ ବର୍ଷର ପୁଅଟିଏ ।
ତଥାପି ମାଧେଇ ଦୌଡିଛି ଉଚ୍ଚ ଖାଲ ନ ମାନି । ମଝିରେ ମଝିରେ ମୋ ପୁ....ଅ, ମୋ ପୁ......ଅ, ପାଟି କରୁଛି । ହଠାତ୍ ହାଵୁଡିଗଲା ଗୋଟିଏ କଳାପାହାଡ଼ ପାଖରେ । ସମୀର ବଡଲୋକ ଘର ପୁଅ । ପାଠ ପଢିଛି, ସେଇ ଏକା ଗାଁରେ ଘର । କଳା ମଚମଚ ବଳିଷ୍ଠ ଚେହେରା । ସିଏ କି ପ୍ରସ୍ତାବ ପକାଇଥିଲା ମାଧୁରୀ ପାଇଁ । ତା ବାପା ରୋକ୍ ଠୋକ୍ ମନା କରିଦେଇଥିଲେ । ନିଶାପାଣି କରୁଥିବା ପିଲାକୁ ସେ ଦେଵେ ନାହିଁ । ମାଧୁରୀକୁ ବାହା ହେଲେ ନିଶାପାଣି କରିଵ ନାହିଁ ବୋଲି ଵି କହିଥିଲା । ମାଧେଇକୁ ବାହା ହେବାକୁ ବଡ ସଉକ୍ ଥିଲା ତାର।
ସମୀରକୁ ଦେଖି ମାଧେଇ ତାର ଗୋଡ ଧରି ପକାଇଲା । ମୋ ପୁଅକୁ ବଞ୍ଚାଅ କହି । ଶୋଇଥିଲୁ, ହଠାତ୍ ପାଣି ମାଡି ଆସିଲା । ତୁମେ ରକ୍ଷା ନ କଲେ ମୋ ପୁଅ....।
ମାଧେଇର ଵିଵାହ ପୂର୍ବରୁ ସମୀର ଦିନେ ତା ଆଗରେ ଏମିତି ଠିଆ ହୋଇଥିଲା,କହିଲା ତୁ ଯଦି ମୋତେ ବାହା ନ ହେଉ ଯେମିତି ହେଲେ ତୋ ଦେହକୁ ଉପଭୋଗ କରିବି ଦିନେ । ମନ ନ ହେଲା ନାହିଁ, ତୋ ଦେହକୁ ଦିନେ ନିଶ୍ଚେ ଉପଭୋଗ କରିଵି, ସେଦିନ ଆଉ ମୋ ଦୋଷ ଦେଵୁନି । ସେଦିନ ତା ପାଖରୁ ଖସି ଯାଇଥିଲା ମାଧେଇ ।
ଆଜି ପୁଣି ତା ସମ୍ମୁଖରେ ମାଧେଇ । ସେଇକଥା ମନେ ପଡିଗଲା ତାର। କହିଲା, "ମାଧୁରୀ, ମନେ ଅଛି, ସେଦିନ ମୁଁ କଣ କହିଥିଲି, ତୁ ଯଦି ସେ କଥାରେ ରାଜି, ମୁଁ ନିଶ୍ଚିତ ତୋ ପୁଅକୁ ଉଦ୍ଧାର କରି ଆଣିବି । ମୁଁ ସବୁ କଥାରେ ରାଜି, ଥରେ କଣ ?? ଯେତେଥର ଇଛା ମୋ ଦେହଟାକୁ ନେଇଯିବୁ । ଆଗ ମୋ ପୁଅକୁ ରକ୍ଷା କର । ଏତେ ବାଟ ଆସିଲିଣି, କାହାରିକୁ ପାଉନି । ତୁ ଆସ୍ କହି ଘରମୁହାଁ ଦୌଡିଲା ପୁଣି ।
ମାଧେଇ ଘରେ ପହଞ୍ଚିଲା ବେଳକୁ ସମୀର ତା ପୁଅକୁ ପାଣି ଭିତରୁ ଆଣି ଶୁଆଇଦେଇଥିଲା । ପାଦ ତଳେ ପୁଣି ପଡିଯାଇଥିଲା ମାଧେଇ ତା ସ୍ବାମୀ ସଙ୍କର୍ଷଣକୁ ନ ଦେଖୁଥିବାରୁ । ପୁଣି ଥରେ ପାଣି ଭିତରେ ପଶିଥିଲା ସମୀର। ବହୁତ ଖୋଜିଥିଲା, ହେଲେ ପାଇ ନ ଥିଲା । ପୁଅ ଭଲରେ ଖେଳୁଥିଲେ । ପୁଅକୁ ପାଇ ଵି ଖୁସି ହୋଇପାରୁ ନ ଥିଲା ମାଧେଇ । ଆଖି ଇଆଡେ ସିଆଡେ ଚାହୁଁଥିଲା। ମନ ପାପ ଛୁଉଁଥିଲା ସଙ୍କର୍ଷଣକୁ ନ ଦେଖି । ହଠାତ୍ ଭେଁ କରି କାନ୍ଦି ଉଠିଥିଲା । ଘନ ଅନ୍ଧାରରେ ମୁହଁକୁ ମୁହଁ ଦିଶୁ ନ ଥିଲା । ଵିଜୁଳି ଚାଲିଯାଇଥିଲା ସଞ୍ଜଵେଳୁ । ମଝିରେ ମଝିରେ ଚିକ୍ ମିକ୍ କରି ଆଲୋକ ଦେଖାଉଥିଲା ଵିଜୁଳିର ଆଲୋକ ।କଣ କରିବ ଵୁଦ୍ଧିବାଟ ଦିଶୁ ନ ଥିଲା । ପୁଅକୁ କୋଳରେ ଜାକି ଧରିଥିଲା ।
ସେଇଠି ରାତି ଯାଇ ସକାଳ ହେଲା । ଏନ,ଡି.ଆର୍. ଏଫ୍. ଟିମ୍ ସକାଳୁ ଆଣି ପହଞ୍ଚିଥିଲା ସଙ୍କର୍ଷଣ ଶବକୁ । ବର୍ଷା ପବନ ଲାଗି ରହିଥିବା ଯୋଗୁଁ ସଙ୍କର୍ଷଣ ତା ମାଛଚାଷ ଆଡକୁ ହୁଏତ ପଳାଇଥିଲା ଏବଂ ହଠାତ୍ ପାଣି ମାଡିଆସିଵା ଫଳରେ ଆଉ ଆସି ପାରି ନ ଥିଲା ।
ଭୋ କରି କାନ୍ଦି ପକାଇଲା ମାଧେଇ । ସନିଆବା', ଆର ସାହି ରାଧୁ, ଦୈତାରୀ ପ୍ରଭୁତି କୋକେଇ ଵାନ୍ଧିବା ଆରମ୍ଭ କରିଥିଲେ ମାଧେଇର ଵାପା ପହଞ୍ଚିଲା ବେଳକୁ । ବାପାକୁ ଦେଖି କାନ୍ଦିଥିଲା ବହୁତ, କହୁଥିଲା, " ବାପା ଭଲ ପିଲା ଦେଖି ଦେଇଥିଲ, କଣ ହେଲା ?? ମୋ ଭାଗ୍ୟ ତ ଭଲ ନାହିଁ, ତୁମେ ନା କଣ କରି ପାରିବ, ଏଇ ବକଟକ ଛୁଆକୁ ସେଇ ସମୀର ନ ଥିଲେ କାଲି, ୟାକୁ ବି..........." । କାନ୍ଦୁଥିଲା ଯେ କାନ୍ଦୁଥିଲା ମାଧେଇ । ଛୁଆଟା କୋଳରେ ଶୋଇ ପଡିଥିଲା । ଡାକ୍ତର ତାକୁ ଦେଖି ପିଲା ଠିକ୍ ଅଛି କହି ଚାଲିଯାଇଥିଲା । ଗାଁ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକମାନେ ସବୁ କଣ କଣ କରୁଥିଲେ ତା ମୁଣ୍ଡକୁ ହୁଏତ କିଛି ପଶୁ ନ ଥିଲା ।
ଚାରିଦିନ ପରେ ଆସିଥିଲା ସମୀର । ତାକୁ ଦେଖି ମାଧୁରୀ କହିଥିଲା ଏଇ ଟିକି ପିଲାଟିକୁ ବଞ୍ଚାଇ ତୁ ମୋର ବହୁତ କିଛି କରିଛୁ, ତା ବଦଳରେ ମୋ ଦେହ କିଛି ନୁହେଁ, ଇୟେ ମୋର ବର୍ତ୍ତମାନ ଓ ଭବିଷ୍ୟତ । ଇୟେ ମୋ ସ୍ଵାମୀଙ୍କ ସନ୍ତକ । ତାର ଜୀବନ ମୋ ଦେହଠାରୁ କାହିଁ କେତେ ଗୁଣରେ ଅଧିକ । ଯେତେବେଳେ କହିଵୁ ମୋର ଦେହ ଦେବାକୁ ମୁଁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ।
ଛି, ଛି, ମୋତେ ଏତେ ହୀନ ଭାବିଲୁ ମାଧୁରୀ, ଏଇ ଛୁଆର ଜୀବନ ବଞ୍ଚାଇ ତୋ ଦେହକୁ ଉପଭୋଗ କରିବି । ସେଦିନ ସଙ୍କର୍ଷଣକୁ ସ୍ବାମୀରୂପେ ଵାଛିବା ମୋତେ ଏତେ କଷ୍ଟ ଦେଇ ନ ଥିଲା, ଆଜି ତୋ କଥା ମୋତେ ଯେତେ କଷ୍ଟ ଦେଲା । ତୋ ଦୁଃଖରେ ଦୁଃଖୀ ହେବାକୁ ଆସିଥିଲି, ତୋ ଦେହ ନେବାକୁ ନୁହଁ । ଆଜି ବି ତୁ ଯଦି ଚାହିଁଵୁ ଆମ ଘରର ରାଣୀ କରିବାକୁ ମୁଁ ପ୍ରସ୍ତୁତ କହି ତୀର ଵେଗରେ ଚାଲିଯାଇଥିଲା ସମୀର ।
କଳ୍ପନା ରାୟ, ସହକାରୀ ଶିକ୍ଷୟିତ୍ରୀ,
ଲଇଡା, ସମ୍ବଲପୁର
No comments:
Post a Comment