✍ଡ.ଗୁରୁ ମୂର୍ତ୍ତି ନାୟକ
ବେଳଟା ଠିକ୍ ନାହିଁ
ଅଦୃଷ୍ଟର ଆଭାସ ଆସିଛି
କେତେବେଳେ କେଉଁ କଥା
ଜୀବନ ଡହକ ବିକଳ
ସଂସାର ମହାକାଳଫଳ
ଅଭିନୟରେ ଚାଲେ
ସତ୍ୟ ଶ୍ମଶାନରେ ନୀରବତା
ପଞ୍ଚମହାଭୂତ ଖୋଜୁଥିଲେ ରାସ୍ତା
ଧର୍ମ ପଡି ରହିଛି ମାଟିରେ
ମାନବିକତା ଧୂମ ହୋଇ ଉଠୁଛି
ନୀଳନଭକୁ ଅଣନିଃଶ୍ବାସୀ ସେ ।
କାଶତଣ୍ଡି ଫୁଲ ଫୁଲେଇ ହୋଇ
ହସୁଛି ତ ହସୁଛି ପବନ ସ୍ୱର୍ଶରେ
ହସରୁ ପାଖୁଡା କରି ଛାଡୁଛି
ନଈଧାରେ ପ୍ରତିବିମ୍ବ ଦେଖାଇ
ଆକାଶର ନୀଳିମାକୁ ଦେହରେ ମଖି
ଭାବୁଛି ପାର୍ବଣ ଦେଖିବ
ମନେ ଖେଦ
ହସ ହସ ମୁହଁ ମୋର ଯିବନି ତ
ମଉଳି ,ସଂକ୍ରମଣେ ହତଶିରୀ
ମୋ ପାଇଁ ନୀଳ ଆକାଶ ଥାଉ
ଗୋଳିଆ ଆବର୍ଜନା ଥାଉ
ବେଙ୍ଗ ଚେଙ୍ଗ ନଈଧାର ଥାଉ
ଅସନା ଅସନା ସନ୍ତସନ୍ତିଆ ଜାଗା
ପାହାଡ ପରି ହିଡ ଥାଉ
ପାଣିରେ ହସୁଥିବି ମୁହିଁ
ପଲ ପଲ ଗାଈ ଗୋରୁ
ଘୃଷ୍ଟି ,ଛେଳି ମେଣ୍ଢା ଆସନ୍ତୁ
ମଣିଷ ଆସନ୍ତୁ ନାହିଁ
ଭୟ କାଳେ ମୋ ହସ
ହେବ କି କବଳିତ ?
ମାତା ଦୁର୍ଗା କହୁଛି କାଶତଣ୍ଡି
ତୁ ତ ଡରୁଛୁ ମୁଁ ତ ଡରୁଛି
ନର ଦହୁ କାଳେ ଆସିବ କି ?
ସାମାଜିକ ଦୂରତାରେ କେତେଜଣ
ଅଛନ୍ତି କେବଳ ମୁଖେ ମାସ୍କ ବାନ୍ଧି
ଭକ୍ତ ବିନା କାନ୍ଦୁଛି ହୃଦୟ
ମୁଁ ନିରୁପାୟ
ଅସହାୟ ପାଲଟିଛି ଆଜି
ମନୁଷ୍ୟ ପାଖେ ଡର ମୋର
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ପରି ନିଜେ ନିଜ
ଦ୍ୱାରିକା କରୁଛି ବିନାଶ ।
ଦେଖ କାଶତଣ୍ଡି ଆଲୋକେ
ଝଲସୁ ନି ମୋ ଘର
ଉଚ୍ଚତା ପାଇଁ କନ୍ଦଳ
କି କରିବା କହ କାଶତଣ୍ଡି?
ତୋଫା ଜହ୍ନ ଆକାଶେ କହୁଛି
ତୁମେ କାହିଁ କରୁଛ ଦୁଃଖ
ମୋ ଦୁଃଖ ତୁମଠୁ ବଳି
ଲଘୁଚାପ ରାକ୍ଷସ ମୋତେ
ଦେଇଅଛି ଗିଳି
ହସି ବି ପାରୁନି
ନାହିଁ ଶରତଚନ୍ଦ୍ର ହତାଶ କବି
ମନେମନେ ମୋର କ୍ଷୋଭ
କାଳେ ତାହାଠାରୁ ସଂକ୍ରମଣେ
ହେବି କି ବିନାଶ ଭାବି
ମୁହଁକୁ ମୋ ଦେଇଛି ଲୁଚାଇ
ଡରନି ଡରନି ମାନବେତର ପ୍ରାଣୀ
ନର ଆଜି ଅସହାୟ
ଛାଡ ନାହିଁ ତାକୁ ।
ଭଂଜନଗର, ଗଂଜାମ
No comments:
Post a Comment