ମାଧବୀ ପଟେଲ।
ହେ ମେଘ
ଅମ୍ବରର ଶୋଭା ତୁହି
କେବେ ଧଳା ଗୋଲାପି ଧୂସର
ପୁଣି ହଳଦିଆ ନୀଳ।
ତୋ ଉଦରେ କେତେଯେ ସମୁଦ୍ରଜଳ
ଲୁକ୍କାୟିତ କରିଥାଉ ଠୁଳ।
କେତେ ଯେ ଗରମ ବାଷ୍ପ
ଅନ୍ତରିକ୍ଷେ ଯାଇ ଭାସୁଥାଏ।
ଘନିଭୁତ ହେଲେ ବର୍ଷାହେଇ
ପୃଥିବୀ କୋଳକୁ ଫେରିଆଏ।
ମେଘରେ
ତୁତ ବାନ୍ଧବ ଜଗତର।
ତୋରିପାଇଁ ତୃଷିତ ମାଟି
ଚାହିଁଥାଏ ବର୍ଷିବୁ ତୁ ଜଳ।
ତୋ ଆଗମନରେ ହସେ
ବିଲରେ ଫସଲ।
ଭରିଯାଏ ନଈନାଳ।
ତୋ କୃପାରେ ନୃତନ ସୃଷ୍ଟି
ହୁଏ ସରଞ୍ଚନା।
ତୁଜଳିପୋଡି ଘନିଭୁତ ହେଉଥାଉ
ଆସୁଥାଉ ଯାଉଥାଉ।
ଏକେମିତି ପ୍ରେମ ଧରା ସହ
ଦୂରେ ଥାଇ ଶୁଣିପାରୁ
ଦଗ୍ଧ ମାଟିର ଚିତ୍କାର।
ଅଥୟ ହୁଏତେ ପ୍ରାଣ
ଘନିଭୁତ ହୁଏ ଦେହ।
ଛାଡି ଆକାଶର ମୋହ।
ଟପ୍ ଟପ୍ ବର୍ଷା ହେଇ
ଫେରିଆସୁ ପୁଣଥରେ
ପୃଥିବୀର କୋଳ।
ପୃଥିବୀ ଓ ଆକାଶର ପ୍ରେମେବନ୍ଧା
ତୁ ଖେଳୁଥାଉ ଖେଳ।
No comments:
Post a Comment